Weten wat er op tafel ligt - een tussenwerpsel
Gisteren in de supermarkt.
Als er alleen maar licht in mijn koelkast is, ga ik naar de supermarkt. Dat gebeurde gisteren, op deze koele herfstdag.
Verblind door de felle neonlichten en in slaap gesust door de rustgevende muziek die me tot kopen moet verleiden, manoeuvreer ik behendig mijn winkelwagentje door de schappen. Een man bij de groente- en fruitafdeling trekt mijn aandacht. Met handen zo groot als graafmachineschoepen pakt hij een paar bakjes aardbeien en legt ze in zijn mandje. Ze zijn tenslotte in de aanbieding.
Waar ze vandaan komen? Het is net zo irrelevant als de vraag waar dit Israël precies ligt.
Ik loop langs de aardbeienbakjes, snuif de vage geur van aardbeien op met een vleugje schimmelremmer, en mis de kleine, zoete vruchtjes van de " Tubby Red " die ik afgelopen zomer op mijn balkon heb gekweekt. Geen pesticiden. Geen lange transportroutes.
Hoeveel prijs betaal ik hiervoor?
Het duurt nog een paar maanden voordat ik weer van mijn aardbeien op mijn balkon kan genieten. Maar tot die tijd snoep ik van de jam die ik van de zoete vruchten heb gemaakt en kijk ik uit naar het nieuwe stadstuinseizoen.
Bron afbeelding: istockphoto.com / Michael Krinke
